Een korte update

En dan zit je hier gewoon alweer 6 weken. En het bevalt nog altijd prima!

Intussen zijn de wisseldiensten begonnen op het werk. De trainingstijd is voorbij, het echte werk is nu echt bezig. En dat is leuk! Per dag spreek je zo ontzettend veel verschillende mensen, en dat maakt dat het werk dynamisch is. De ene klant is goed gemutst, ook al is er iets verkeerd gegaan. Deze klanten heb ik het liefst aan de lijn natuurlijk. Bied een oplossing en maak ze blij, dan hebben zowel de klant als ik een goede dag. Maar dan zijn er ook nog de klanten die iets minder goed gemutst zijn. En die vormen de uitdaging in mijn werk (jazeker, het is zelfs uitdagend werk!). Want zorg maar dat een ontevreden Hollander uiteindelijk iets minder chagrijnig ophangt. Dat is een aardige klus, geloof me! Maar wat is het een heerlijk gevoel als de klant net wat minder nijdig lijkt dan aan het begin van het gesprek.

De leukste gesprekken voer ik met oude mensen. Mensen die 'toch maar eens iets bij bol.com hebben besteld, want de buurman zei er iets goed over.' Of mensen die 'eigenlijk nooit iets via internet doen, maar toch echt die ene DVD-box willen hebben. Kan die niet gewoon opgestuurd worden?' Helaas, zo werkt het niet. Maar dit zijn in elk geval dankbare mensen, zo leuk!

Voor degenen die zich afvragen hoe het er in een callcenter uitziet, zal ik dat kort schetsen. Ik heb een bureau met daarop twee schermen, toetsenbord en muis en een telefoon. En o ja, DE headset. En that's it. En om mij heen zitten dan nog wel ongeveer 100 anderen te bellen en te praten. Met mijn concentratievermogen is dat wel een dingetje...

Een van de beste primaire arbeidsvoorwaarden hier is de lange lunchpauze. Je hebt een uur de tijd om lekker ergens te eten. En dat is echt heel fijn! In de kantine is het eten doorgaans prima en niet duur, maar aan de overkant, bij de Chinees, is het ook heel lekker zitten en eten. En ook niet duur. Elke dag dus voldoende variatie. Het enige dat vreemd is, is dat je met een vroege dienst vaak al om 11:00 uur 'lunchpauze' hebt. Maar, makkelijke eter die ik ben, ook dan gaat er best een hamburger in of een lekkere wokschotel met rijst en frietjes. Ik pas me snel aan hier.

Ook al is het werk de eerste reden waarom ik hier naartoe ben gegaan, het is 'slechts' 40 uur van mijn week en dat betekent simpelweg dat er nog ruimte is voor leuke dingen. Heel vervelend.

Favoriete bezigheid in de vrije tijd hier is naar het strand gaan. Helaas is mijn band met Moeder Natuur nog niet zo goed. Doordeweeks is het hier 35 graden, stralend weer, blauwe lucht enzovoorts. In het weekend daarentegen is het 24 graden, bewolkt, soms zelfs miezerig en bovenal: geen strandweer! In dit geval maakt het niet eens uit of dat weekend op zaterdag en zondag valt of op andere dagen. MIJN weekend is doorgaans koud en regenachtig. Behalve dit weekend! 30 graden, volle zon, blauwe lucht en een lekker briesje. Bikini aan, strandlaken in de tas, treinkaartje kopen (met alle toeristen, heel gezellig) en hop, naar het strand! Waar ik mij vorige week niet zo goed had ingesmeerd (toen scheen de zon maar een beetje), heb ik dat nu toch maar wel gedaan. Het rode hoofd van vorige week werkte namelijk goed op de lachspieren van collega's...

Maar ook na het werk is er genoeg tijd voor leuke dingen. Zo hebben Sabrina en ik de wijnbar op de hoek van de straat nu echt ontdekt. Een geweldig glas wijn voor 2 euro, een te lekker glas port voor 3 euro. En een aardige ober die onthoudt welke wijn en port we lekker vinden! Ik denk dat we er te vaak komen... Daarnaast hebben we bij de Lidl het drankje 'Moscatel de Setúbal' ontdekt. Het is net limonade! De volgende dag is het echter iets minder fijn... En voor de lijn is het ronduit dodelijk. Ik durf dan ook geen weegschaal te kopen... Sabrina is slim, die gaat naar de sportschool (zegt ze). Ik wacht nog even met fanatiek sporten. Is niet echt mijn ding, denk ik.

Intussen leer ik steeds wat meer van de stad kennen. Met de trein naar het strand kom ik langs Belem, een mooie plek om te zien. Daar ga ik ook zeker een keer naartoe, maar dan wel als de toeristen weg zijn. En dat geldt wel voor meer plaatsen hier...

Gisteren een dag met Lucas, een collega, op pad geweest. In eerste instantie zijn we de hitte ontvlucht, dus het winkelcentrum 'Colombo' ingedoken. Ze hebben daar werkelijk alles! Na wat winkelen een biertje gehaald en lekker in het zonnetje gaan zitten, wat een leven. En daarna zouden we naar het kasteel gaan, bovenop de berg. Want daar is het uitzicht zo mooi. Lucas wist waar we naartoe moesten, ik volgde heel netjes. Uiteindelijk had ik door waar we waren. En dat was niet bij het kasteel bovenop de berg. Maar wel bij een mooi uitzichtpunt, met uitzicht op het kasteel bovenop de berg. Ach, met een Sangria erbij was het ook daar best prima. En dat kasteel? Daar gaan we wel een keer naar op zoek als het geen 27 graden is...

Inmiddels heb ik ook een eerste echte voetbalwedstrijd meegemaakt, namelijk Portugal-Frankrijk. En ja, Cristiano Ronaldo deed ook mee! Voor sommige collega's was dit de voorwaarde om überhaupt te gaan... Je zou deze wedstrijd echter wel een dilemma kunnen noemen: voor wie moest ik nu juichen?! Uiteraard hebben we allemaal een sjaal van Portugal gekocht, maar in stilte heb ik toch heel erg gejuicht toen Frankrijk scoorde en won. En al fluisterend heb ik ook meegedaan met de Franse spreekkoren. In ieder geval fijn om een plan B (en C) te hebben voor het EK volgend jaar, aangezien we het van Oranje niet meer hoeven te hebben.

Steeds wat vaker wordt de vraag gesteld of ik Nederland niet mis. Het antwoord is kort en bondig: nee! Natuurlijk zijn er momenten waar ik graag bij wil zijn, zoals de familiereünie van de Smitsen en de verjaardag van Vif. Maar ik realiseer me goed dat het missen van deze feestelijkheden horen bij de stap die ik heb gezet. Een ander vreemd moment was de eerste schooldag dit jaar in Rotterdam. Ik had vrij op die dag en dacht met enige weemoed terug aan de gezelligheid van zo'n eerste werkdag. Maar al het werk eromheen mis ik niet, en dat maakt het makkelijker. Daarbij ben je anno 2015 met de hele wereld verbonden. Via FaceTime kun je even iemand bellen vanaf het strand (terwijl het stormt en regent in Nederland, sorry Linda) of 's avonds kun je iemand bellen via Whatsapp. En vergeet niet het mailen, Facebooken en gewoon appen.

Naast momenten die ik mis zijn er ook echt wel mensen die ik mis. Met stip op nummer één staan dan ook de kleine mannen van Lotte. Raf en Borre zag ik vaak in Rotterdam en het is raar dat dat nu zo anders is. Gelukkig ben ik voor Raf een held, ik werk namelijk in een Minion-winkel! Genuanceerd betekent dat zoveel als: bij bol.com worden óók Minion-spullen verkocht. Het eerste pakket met Minion-spul is dan ook al onderweg naar Nederland. Uiteraard gekocht bij de baas. En er zijn echt nog wel wat mensen die ik graag wat vaker zou zien of spreken, maar dat alles weegt nu niet op tegen het enorme avontuur hier in Lissabon en de goede tijd die ik hier heb.

Lieve thuisblijvers, maak je over mij dus vooral geen zorgen. Ik vermaak mij hier goed en geniet volop!

Liefs,
Floor

P.s. Foto's plaats ik later. Het is hier nu bedtijd, aangezien ik morgenvroeg om 7:30 uur weer fris en fruitig aan de telefoon moet zitten. Gelukkig is het hier wel een uur eerder dan bij jullie. Voor Stacey: in Nederland zou je werkdag al bijna beginnen....